หายไปนานพักใหญ่ …. ยุ่ง..วุ่น..ตามประสา…ก็ถึงเวลาต้องมาบอกเล่า ภาค 2 ต่อ เดี๋ยวมันจะขาดช่วงไปนาน
หลังจากมาถึงประเทศมาเลเซีย ไปโรงแรมที่พัก เข้าห้องพักและรอ room mate มาในช่วงค่ำๆ
ระหว่างจัดเก็บข้าวของรอ room mate ก็นึกอยู่ว่า ถ้าเค้ามาเราจะพูดอะไรกับเค้าดี เพราะเราต้องอยู่กับเค้าเกือบเดือน แล้ว room mate ก็มาถึงตอนค่ำๆ เจอหน้ากันก็ทักทายกันตามปกติ ก่อนที่ต่างคนจะต่างออกตัวว่าภาษาอังกฤษไม่ค่อยแข็งแรง ช่วยกรุณาพูดช้าๆ เพราะเดี๋ยวฟังไม่ทัน ไม่อยากจะบอกว่า เดี๋ยวฟังไม่ออก….5555
จากนั้นก็นั่งคุยกันไป คุยกันมา เป็นชั่วโมง ก่อนแยกย้ายกันไปนอน…แต่ส่วนตัวรู้สึกว่าการได้คุยกับ room mate ได้อะไรกับภาษาอังกฤษค่อนข้างมากทีเดียว ตั้งแต่ฟังรู้เรื่อง เพราะเค้าพูดภาษาอังกฤษได้ดี ชัดเจน ทุกถ้อยคำและการออกเสียง รวมถึงน่าจะถูกหลักไวยากรณ์…ซะด้วย
เค้าบอกว่าเค้าเป็นข้าราชการ ที่เวียดนาม…ข้าราชการต้องเรียนภาษาอังกฤษเสมือนเป็นรายวิชาหนึ่งเลย ต้องเรียนและสอบให้ผ่านจนได้รับประกาศนียบัตร …มิน่าภาษาอังกฤษเค้าดีเลยแหละ
วันรุ่งขึ้น…ซึ่งเป็นวันแรกของการ ไปหอสมุดแห่งชาติมาเลเซีย ไปถึงมีพิธีต้อนรับเล็กๆ น้อยๆ ได้เจอกับเพื่อนๆ ที่ได้รับทุนนี้ ทั้งพวก Visit และ Attachment จากประเทศต่างๆ อย่างเช่น มาเลเซีย ศรีลังกา จีน ลาว เซเชลส์ ปาเลสไตน์ เป็นต้น ราวๆ 30 คน อย่างละครึ่งเห็นจะได้ ก็จะได้ฟังภาษาอังกฤษหลายๆ สำเนียง อื้ออึงอยู่ในหัว ฟังออกมั่งไม่ออกมั่ง พอช่วงพิธีการเค้าให้ออกไปพูดตรงโพเดียมหน้าเวที คนละ 3-5 นาที (แนะนำตัวและบอกเล่าเรื่องของตัว) โอ้โห…จะพูดอะไรกันล่ะนี่ ไม่รู้มาก่อนอ่ะ  ก็เลยแนะนำตัว แล้วถือโอกาสบอกซะเลยว่าเราไม่ใช่แชมเปญ ที่เป็นเครื่องดื่มมึนเมา แต่ชื่อเราหมายถึง Full moon … ฮากันทั้งห้อง แล้วก็เล่าเรื่องการทำงานความเป็น cataloger นิดหน่อย
ทีนี้หลังจากที่ต้องมาอยู่ด้วยกันเป็นกลุ่ม จะหลีกหนีไปนั่งเงียบๆ คนเดียวก็ย่อมจะไม่ได้ ต้องหาเรื่องมาพูดคุยกันไปเรื่อยๆ ก็สรรหาเรื่องคุยกันเรื่อยเปื่อย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอาหารการกิน เรื่องห้องสมุด เรื่องที่ฮิตที่สุดก็คือ การดูลายมือ…555…ไม่อยากจะบอกว่าเป็นที่ชื่นชอบกันทุกประเทศ ทำให้จันทร์เพ็ญมีเรื่องคุยกับทุกๆ คนได้ทุกๆ วัน กับเรื่องดูลายมือนี่แหละ คิวยาวข้ามวัน….ก็ยังมางงงงตัวเองเหมือนกันว่า เราพูดไปได้ยังไง ฟังเค้ารู้เรื่องได้ไง…เออนะ
วันหยุด…วันเสาร์เค้าจะพาไปทัวร์โน่นนี่ ส่วนวันอาทิตย์ ก็ชวนๆ กันไปเที่ยวโน่นนี่กันเอง …อันนี้แหละได้ฝึกพูด ฝึกฟังภาษาอังกฤษอย่างสนุกสนาน เพราะไปด้วยกัน 2-3 คน ก็ชี้ชวนกันไปเรื่อย ฟังออกมั่ง ไม่ออกมั่ง พูดถูกพูดผิดไปเรื่อยเปื่อย เวลาอยู่โรงแรมที่พัก ไปฟิตเนต ก็ไปเจอกันอีก คุยกันอีก…จากที่ทุกข์ก็เริ่มมีความสุขขึ้นมาเยอะเลย
มีอยู่วันหนึ่งเค้าให้ไปแข่งกีฬาระหว่างคนที่ได้ทุนของหอสมุดแห่งชาติมาเลเซีย กับอีกหน่วยงานนึง (จำไม่ได้) ให้เล่นกีฬาอะไรซักอย่างจำชื่อไม่ได้ เล่นคล้ายๆ บาสเกตบอล แล้วก็แฮนด์บอล แต่มีกติกาไม่เหมือน ฟังเค้าบอกกติกาอย่างงง แต่ก็เล่นไปได้เหมือนกัน ชนะซะด้วย (เล่นเป็นทีม) เล่นไม่เป็นซักคน ยกเว้นคนมาเลเซียในทีม ซึ่งมี 1 คน จากนั้นก็ให้ไปแข่งวอลเลย์บอล … เฮ้อ
ตลอด 21 วัน ได้ฝึกฝนฟัง พูด ภาษาอังกฤษกับเรื่องเหล่านี้แหละ … แต่ช่วงเวลาที่ดีที่สุดคือ ตอนเย็น คุยกับ roommate วันละหลายๆ ชั่วโมง ช่วยได้มาเลยทีเดียว แล้วอีกช่วงนึงก็คือ ตอนเค้าให้แยกไปฝึกงานที่ห้องสมุดแถวรัฐกลันตันมั้ง …โห…อย่างไกล ก็ได้คุยกับคนที่ไปด้วยกันอีก 2 คน…แจ๋วมากกกก
จนในที่สุด ครบกำหนดเดินทางกลับ … บอกตรงๆ ว่าใจนึงก็เสียดาย เพราะกำลัง ฟังได้ พูดได้ดีเลยแหละเจ้าภาษาอังกฤษเอ๋ย… แต่งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา
พอกลับมาเมืองไทย มาทำงานตามปกติ ตลอดทั้งปี ได้พูดภาษาอังกฤษไม่เกิน 2 หน…เข้าหม้อ หูบอด ต้องบอก again and again หรือไม่ก็ write here….5555…
เอวังก็มีด้วยประการละ..ฉะนี้