พูดถึงดอกไม้แล้วหลายคนคงคิดถึงดอกไม้ที่สวยงาม สีสันสดใส และมีกลิ่นหอม แต่มีดอกไม้ชนิดหนึ่งที่คงไม่มีใครอยากได้รับ นั่นคือ “ดอกไม้จันทน์”
เมื่อวันอังคารที่ 10 มิถุนายน 2557 ได้ไปร่วมเผาศพบุคคลที่รู้จักซึ่งฐานะไม่ใช่ญาติแต่ก็เปรียบเสมือนญาติ ในปัจจุบันบางคนที่ไม่ใช่ญาติพี่น้องแต่ก็ทำอะไรๆ ให้เราตั้งมากมาย มากกว่าญาติพี่น้องเสียอีก เพราะฉะนั้นในชั่วชีวิตหนึ่งเมื่อบุคคลนั้นเสียชีวิตเราก็ต้องไปร่วมงานและช่วยเหลือให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะคนเราเกิดมาตายแค่ครั้งเดียว แต่หลายๆ ครั้งก็ได้ยินว่า “ไม่มีเราเจ้าภาพก็เผาได้” ก็ใช่…ถ้าไม่มีเราก็เผาได้ แต่คนเรามีความผูกพันธ์ มีสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน การไปร่วมงานเผาศพคือครั้งสุดท้ายที่มีโอกาสทำได้
ที่เล่ามานี้ก็เผื่อจะบอกให้ทราบถึงบรรยากาศของงานฌาปณกิจศพ พอดีที่ไปครั้งนี้คือ วัดหงษาราม ต.ในเมือง อ.เมือง จ.นครราชสีมา ใช้เวลาเดินทางประมาณ 4 ชม. จาก จ.นครปฐม ก็ตัดสินใจอยู่นานว่าจะไปดีหรือไม่ไปดี แต่ในที่สุดก็คิดได้ว่าตอนที่บุคคลคนนี้ยังมีชีวิตอยู่ก็ได้ทำอะไรให้เราตั้งมากมาย นี่คือสุดท้ายของชีวิต…ก็เลยลาป่วยเพื่อไปร่วมงานฌาปณกิจศพ บรรยากาศของงานเป็นไปอย่างเงียบเหงา คงเพราะเป็นวันทำงาน สังเกตจากพิธีการในงานเป็นไปอย่างเรียบง่าย แม้กระทั่งโลงที่ใส่ศพยังเป็นไม้อัดเรียบๆ ธรรมดาๆ ไม่มีลวดลาย ซึ่งต่างจากที่เคยเห็น บางคนต้องเป็นโลงที่ประดับด้วยเงิน ทอง และอื่น ๆ ที่แสดงถึงความมั่งมี แต่สุดท้ายก็คือเถ้าถ่านเหมือนกัน
ระหว่างที่นั่งรอประกอบพิธีก็มีคนเดินถือพุ่มดอกไม้มาแล้วให้แต่ละคนหยิบ มีหลายสี ดูสวยงาม แต่ที่เคยเห็น (ใน จ.นครปฐม) ดอกไม้จะอยู่ในพานเป็นสีขาวขุนเท่านั้น แต่ดอกไม้ที่นี่ทุกดอกมีสีสันสวยงามและเสียบเป็นพุ่มซึ่งดูสวยงาม แต่ต่อให้สวยงามเพียงใดถ้าเลือกได้เราก็คงไม่อยากได้รับ…จริงไหมคะ
คนเราสุดท้ายก็คงไม่พ้นความตาย ไม่ว่าจะร่ำรวย ยากจน สูง ต่ำ สวย หล่อ หรือขี้เหร่สักเพียงใด ทุกคนก็คงพบจุดจบเดียวกัน มีสิ่งเดียวที่ทำให้คนจดจำนั่นก็คือ…ความดี…