จองค่ะจอง… ขอเขียนเรื่องที่หนึ่งร้อย… เพราะลุ้นว่าจะครบจำนวนตามที่ตั้งเป้าไว้เมื่อไรกันนะ  ในที่สุดก็เป็นได้ดังหวัง เนื่องจากมวลหมู่ดรีมทีมตั้งอกตั้งใจเขียนและเขียนประสบการณ์ของตนเองทั้งเรื่องราวส่วนตัว และเรื่องราวของการทำงาน จนถึงเรื่องที่เก้าสิบเก้า… บางครั้งก็โพสต์ไปโดยไม่ตั้งใจ แต่ก็ปลอบใจกันว่าทุกอย่างต้องเรียนรู้ รูปไม่มีก็ช่วยกันหาช่วยกันถ่าย ช่วยกันตั้งเรื่อง ช่วยกันพิมพ์ ช่วยกันเสริมแต่งและให้กำลังใจกัน
เมื่อครบร้อยตั้งใจว่าจะรวบรวมเรื่องราวทั้งหมด รวมทั้ง “เม้นต์” ทั้งหลายมาวิเคราะห์ต่อ เนื่องจากเรื่องจำนวนเก้าสิบเก้า มีช่องว่างระหว่างบรรทัดมากมาย ในฐานะที่ได้รับมอบหมายให้ทำงานวิชาการ ทำให้ต้องคิดและคิด แปลงประสบการณ์ แปลงความรู้ ออกมาเป็นกิจกรรมหรือโครงการให้ได้ ซึ่งก็ต้องอาศัยความร่วมมือร่วมใจของบุคลากรทุกคน
จำเป็นไหม? ก็แล้วแต่มุมมองซึ่งแต่ละคนอาจมีความหนักเบาที่ต่างกันซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ส่วนความคิดเห็นส่วนตัวแล้วเป็นสิ่งที่จำเป็นต้อง… เนื่องจากเราทำงานในองค์กรที่ถือว่าเป็นสังคมอุดมปัญญาของประเทศ แต่ศิลปากรก็คงไม่หยุดแค่ในประเทศ การก้าวแล้วมุ่งไต่ระดับไปสู่ระดับโลกก็คงเป็นสิ่งที่หลายๆ คนมุ่งหวังให้เป็นเช่นนั้น
เวลาหนังสือพิมพ์ลงข่าวเรื่องการจัดลำดับมหาวิทยาลัยโลก   มักถามตัวเองว่าแล้วมหาวิทยาลัยของเราอยู่ในระดับที่เท่าไรของโลกใบนี้ทุกครั้ง และทุกครั้งก็มักจะถามตัวเองในสิ่งที่แคบเข้ามาคือ แล้วห้องสมุดของเราอยู่ระดับไหนของประเทศ
สำนักหอสมุด มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ไปเทียบเคียงกับจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยกับมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ขณะที่ห้องสมุดจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ไปเทียบเคียงกับห้องสมุดที่สิงคโปร์
การทำงานประจำกับการคิดสร้างงานใหม่จึงเป็นสิ่งที่ต้องคิดควบคู่กันซึ่งทุกคนทำได้ และเป็นการกระทำซึ่งต่อเติมเหมือนกับการต่อจิ๊กซอร์
ไอทีไม่ใช่คำตอบทั้งหมดแต่เป็นเครื่องมือให้เราทำงานได้ง่ายขึ้น สำคัญที่สุดคือความรู้และประสบการณ์ที่ทุกคนมี ความพยายามที่จะแบ่งปันให้เพื่อนได้รู้ในสิ่งที่ไม่รู้ หรือรู้เพิ่มจากเดิมในสิ่งที่รู้แล้ว หรือย้ำว่ารู้ในสิ่งรู้นั้นจริงๆ เป็นทั้งการพัฒนาตนเองและนำพาให้ห้องสมุดของเรารุดไปข้างหน้าแน่นนอน  คอนเฟิร์ม